Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος...

Σάββατο και ψώνιζα στο super market. Ήμουν στο διάδρομο με τα αρωματικά χώρου και χάζευα τα προϊόντα, προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα πάρω κερί με άρωμα βανίλια ή κανέλλα. Με πλησίασε μια γιαγιά κρατώντας ένα σακουλάκι φακή.
" Συγγνώμη κοπέλα μου, μήπως ξέρεις να μου πεις, αν είναι αυτή η φακή που δίνουν δώρο άλλη μία;"

Ντράπηκα τόσο για την άχρηστη πολυτέλεια που ήμουν έτοιμη να αγοράσω...Άφησα πίσω τα κεριά και την ακολούθησα στο διάδρομο με τα όσπρια. Βρήκαμε το προϊόν που ήθελε, με ευχαρίστησε και κατευθύνθηκε με τα λιγοστά πράγματα που είχε στο καλάθι της προς το ταμείο.
Βγαίνοντας από το super market, την είδα να προχωράει στο δρόμο και προσφέρθηκα να την πάω μέχρι το σπίτι της.
“Να΄ σαι καλά κοπέλα μου”, μου είπε καθώς καθόταν.
“Έχεις παιδιά;” με ρώτησε. “Ναι”, της απάντησα.
“Ευλογία τα παιδιά”, μου αποκρίθηκε και δεν είπαμε τίποτα άλλο.
Φτάνοντας στο σπίτι της, ένα παλιό σπιτάκι με μικρή αυλή από εκείνα που ακόμα συναντάς στη περιοχή μας, βγήκα να τη βοηθήσω να κατέβει.
Έβγαλα από το port baggage τη σακούλα με τα ζυμαρικά και με μεγάλη συστολή, κοκκινίζοντας σχεδόν, τη ρώτησα αν θα ήθελε να τα κρατήσει.
“Όχι παιδί μου, να είσαι καλά” μου είπε ευγενικά.
Ετοιμαζόμουν να μπω στο αμάξι, όταν μου έγνεψε να πάω κοντά της.
“Μήπως έχεις ένα από εκείνα τα κεράκια που μυρίζουν όμορφα;”, με ρώτησε.
“Οχι ,δεν τα αγόρασα τελικά”, της είπα...
“Δεν πειράζει. Να είσαι καλά που με έφερες ως εδώ” απάντησε.

Ντράπηκα τόσο πολύ. Δεν ήξερα αν πίστεψε ότι πράγματι δεν τα είχα αγοράσει.
Ντράπηκα που σκέφτηκα ότι αυτό που ίσως έχει ανάγκη είναι τροφή. Τροφή για το σώμα και όχι τροφή για την ψυχή.
Ντράπηκα που δεν σκέφτηκα ότι ίσως να χρειαζόταν λίγη ομορφιά, περισσότερο από ένα πιάτο φαγητό. Κρίμα που η ψυχή δεν έχει στομάχι να γουργουρίζει από την πείνα...

Γύρισα πίσω στο super market αγόρασα δυο κεριά και τα άφησα στην πόρτα της...







Σχόλια