Η τελευταία μαύρη γάτα

"Η τελευταία μαύρη γάτα", είναι ένα βιβλίο συναρπαστικό, γεμάτο αντιθέσεις: είναι ένα βιβλίο αντιεξουσιαστικό, που μιλάει για την εξουσία.
Είναι ένα βιβλίο που μιλά για την "αλήθεια", καταδεικνύοντας το ψέμα της.
Είναι ένα μια ιστορία σκληρή, που αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας.
Είναι μια ιστορία αστεία και ταυτόχρονα τραγική.
Είναι ένα βιβλίο για το ρατσισμό, που ξυπνάει τον ανθρωπισμό μας.
Είναι μια ιστορία για τον άνθρωπο, τον ικανό για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο.
Είναι μια ιστορία διδακτική, χωρίς ίχνος διδακτισμού.
Είναι ένα βιβλίο, που δίκαια θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της σύγχρονης παιδικής λογοτεχνίας, ένα μανιφέστο ενάντια στη βία, το ρατσισμό και τις προκαταλήψεις.

Η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας, είναι μια ματιά αλληγορική, πάνω στην ιστορία των ανθρώπων. Η γατοκοινωνία είναι ένας αντικατοπτρισμός, μια παραβολή, της κοινωνίας των ανθρώπων. Αν επιχειρήσουμε να βάλουμε στη θέση των μαύρων γατών, τους μετανάστες, τους έγχρωμους, και κάθε λογής φυλετική, εθνική, θρησκευτική μειονότητα, το σκηνικό θα μείνει απαράλλακτο.

Αυτό που εγώ έλαβα ως το σημαντικότερο μήνυμα του βιβλίου, ανάμεσα σε πολλά σημαντικά, είναι πως η βία και ο ρατσισμός, δεν έχει όρια και δεν γνωρίζει πρόσωπα. Πως αν τώρα κλείνουμε τα μάτια απέναντι στη βαναυσότητα, προς οποιαδήποτε μειονοτική ομάδα, γιατί ίσως δεν μας αφορά, δεν μας ενδιαφέρει, ή ακόμα χειρότερα, μας βολεύει και μας εξυπηρετεί, κανείς δεν μας εγγυάται πως αύριο δεν θα βρεθούμε εμείς οι ίδιοι στο στόχαστρο. Η βία όταν ξεσπά, ξεσπά αργά ή γρήγορα στα κεφάλια όλων. Χωρίς να ψάχνει αιτίες, αρκούμενη μόνο σε (γελοίες) αφορμές...

Θα κλείσω αντιγράφοντας την τελευταία πρόταση του βιβλίου:
" Στο βάθος της καρδιάς μου, όμως ήξερα ότι εδώ στο νησί μας, όπως κι αλλού οι γάτες ξεχνάνε,
οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δεν θέλει πολύ να φουντώσει πάλι, φτου ξανά κι απ΄την αρχή..."

Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
Εικονογράφος: Στίβεν Γουεστ
Εκδόσεις: Μεταίχμιο





Σχόλια