Τα λασπόνερα...

"'Ενα παιδάκι με πλήρη εξάρτηση για βροχή, περνάει τρέχοντας και τσαλαβουτώντας μέσα από μια λιμνούλα. "Γιαααααα". Η μητέρα του ντυμένη κι αυτή υδατοστεγώς, τρέχει ξοπίσω του φωνάζοντας: "ΜΗ, ΜΗ, ΜΗ.". Αδράχνοντας το χέρι του, το τραβάει πίσω στο στεγνό έδαφος και γαβγίζει αυστηρά:"ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ Τζέικοπ! Σου είπα, ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ".
(...) Ένας καλοντυμένος μεσήλικας παρατηρεί από το κοντινό παγκάκι. Φοράει καλογυαλισμένα δερμάτινα μαύρα παπούτσια(...)Ανάμεσα σ' αυτόν και το παιδί υπάρχει μια μεγάλη λιμνούλα με λασπόνερα.
Ο άντρας σηκώνεται. Μπαίνει αποφασιστικά μέσα στη λιμνούλα..και φωνάζει:"ΧΕΪ, ΧΕΪ, ΧΕΪ". Μαμά και παιδί σηκώνουν το βλέμμα τους. Το παιδί σωπαίνει, στέκει ακίνητο.
Η σκηνή παραείναι ωραία για να είναι αληθινή. Πως μπορώ να μείνω απ 'εξω; Σηκώνομαι από το παγκάκι μου και μπαίνω μέσα στη λιμνούλα δίπλα στο χαμογελαστό άντρα.
Μια νεαρή γυναίκα ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας βγάζει τα παπούτσια της και σμίγει μαζί μας, καθώς και το σκυλί της.
Το πιτσιρίκι γελάει, αφήνει το χέρι της μαμάς του και μπαίνει αποφασιστικά στη λιμνούλα.
Όλα τα μάτια καρφωμένα στη μαμά.
(...)Είναι ξανά παγιδευμένη στο παράδοξο του γονεϊκού ρόλου. Από τη μια το παιδί πρέπει να μάθει να συμμορφώνεται.Όμως από την άλλη, τι ζημιά μπορεί να κάνει μια λιμνούλα αν το παιδί
φοράει γαλότσες(...)Είναι δύσκολο να κάνεις πίσω όταν έχεις πεί ΟΧΙ. Αλλά δεν είναι και κακό να αλλάζεις γνώμη(...)Τι πρέπει να κάνει μια καλή μαμά;
(...)Οι τσαλαβουτηχτές και παρατηρητές περιμένουν. Δεν μπορεί να στέκεται εκεί για πάντα.Η μαμά χαμογελάει. Γελάει. Μπαίνει στη λιμνούλα. Το κοινό της, χειροκροτεί.
(...)Το παιδί έχει μια χαρούμενη αλλά αποβλακωμένη έκφραση στο πρόσωπο του. Οι μεγάλοι είναι αλλόκοτοι. Δεν θα καταλάβει πόσο αλλόκοτοι, μέχρι να γίνει κι εκείνο ένας απ' αυτούς.(...)"


Απόσπασμα από το βιβλίο του R. Fulghum:
http://paidikavivlia.blogspot.gr/2012/04/blog-post_18.html