Η Ζωή που περισσεύει...

Αυτό που θαυμάζω στα βιβλία της Ιωάννας Μπαμπέτα, είναι που κατορθώνει να μιλά με την φωνή των παιδιών.
Διαβάζοντας τη "Ζωή που περισσεύει", ένιωσα σαν να διαβάζω το προσωπικό ημερολόγιο ενός εξάχρονου κοριτσιού. Κι αυτό, εκτός από εξαιρετικά δύσκολο, το βρίσκω μαγικό!
Η μικρή Ζωή λοιπόν, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι μια νέα μαθήτρια στην τάξη. Το τυχαίο γεγονός ότι βρίσκεται σε ένα τμήμα με μονό αριθμό παιδιών, την κάνει να νιώθει πως περισσεύει. Όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές της έχουν το ταίρι τους. Μπορούν να μοιραστούν τον θρανίο, τα γέλια, τα παιχνίδια, εκείνη όμως όχι... Και αυτό τη γεμίζει θλίψη!
Όλα αλλάζουν όταν η Ζωή συναντά την Ευτυχία. Η Ευτυχία γίνεται η φίλη της, αλλά και η αφορμή να βγει από την μοναξιά και να δει τον εαυτό της και τους γύρω της με άλλα μάτια.
Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι η Ζωή βρήκε την Ευτυχία (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μόνη της. Χωρίς η μαμά και ο μπαμπάς, να τρέξουν να δώσουν λύση στο πρόβλημα της, να διαμαρτυρηθούν, ή να απαιτήσουν για χάρη του παιδιού τους.
Η Ζωή μαθαίνει μόνη να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις του μικρού της κόσμου. Σκέφτεται, επιλέγει, και αλλάζει. Μεγαλώνει σιγά και ουσιαστικά και αποκτά τις δεξιότητες που χρειάζονται για να διεκδικήσει την ευτυχία που της αξίζει στην ζωή εκεί έξω! 

Συγγραφέας: Ιωάννα Μπαμπέτα
Εικονογράφος: Σοφία Τουλιάτου
Εκδόσεις: Πατάκης 

Σχόλια