Μια
πολύ όμορφη ιστορία από τη συγγραφέα
Ελένη Γεωργοστάθη, τη μικρή Ελένη όπως
την γνωρίσαμε μέσα από το blog της http://miaforakienankairoimikrieleni.blogspot.gr
Μια
πρωτότυπη ιστορία για τη σχέση των
γονιών με τα παιδιά τους. Για τον τρόπο που
τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους, τη
βεβαιότητα τους ότι εκείνοι γνωρίζουν πολλά και μπορούν να εξηγήσουν τα πάντα. Και από μια άποψη, είναι λογικό και θεμιτό
να τους βλέπουν έτσι. Είναι μέρος της σιγουριάς
που τα παιδιά μοιράζονται στη σχέση
τους με τους γονείς. Είναι θεμιτό και αναγκαίο να μπορούν να ακουμπήσουν
τις απορίες τους κάπου με τη σιγουριά
ότι θα απαντηθούν. Έτσι μπορούν να
φτιάξουν το δικό τους χάρτη πλοήγησης
μέσα στη ζωή.
Δεν γνωρίζω κανένα μικρό παιδί που να μην θεωρεί ότι η μαμά
του είναι πιο καλή, η πιο έξυπνη και ο
μπαμπάς του ο πιο δυνατός και γενναίος.
Μα καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και μαζί
τους μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις του
ρόλου που καλούνται οι γονείς να
παίξουν, οι ισορροπίες αλλάζουν και
τα παιδιά καλούνται να ανακαλύψουν ότι οι γονείς τους δεν είναι ίσως οι πιο δυνατοί, ή οι πιο
έξυπνοι, αλλά σίγουρα είναι εκείνοι που
βρίσκονται δίπλα τους για να βοηθήσουν
με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν.
Με
αφορμή λοιπόν τη μαμά της ηρωίδας μας,
που δεν ξέρει να φτιάχνει χάρτινα
καραβάκια, διαπιστώνουμε την αμηχανία μεγάλων και μικρών, μπροστά
στις νέες προκλήσεις της σχέσης. Βλέπουμε
την απορία του παιδιού, που μετατρέπεται
σε ανυπομονησία, αλλά κυρίως την αγωνία της
μαμάς να ανταποκριθεί στο ρόλο της, να μην απογοητεύσει το
παιδί της, να μην φανεί "λίγη" σε σχέση
με τις άλλες μαμάδες και την αμηχανία
τελικά των γονιών, όταν παραδέχονται
ότι δεν έχουν μια έτοιμη απάντηση.
Η
λύση που τελικά θα προτείνουν είναι
ιδανική. Όχι μόνο γιατί θα απαντήσει
την απορία της κόρης τους, αλλά και γιατί
θα δώσει την ευκαιρία στους γονείς να
κατανοήσουν, ότι η σχέση με το παιδί τους
δεν είναι μονόπλευρη. Δεν πρέπει να
υπάρχουν στεγανά ως προς το ποιος διαδάσκει
και ποιος μαθαίνει. Μεγαλώνουμε τα
παιδιά, αλλά και με τα παιδιά μας.
Αλλάζουμε και μαθαίνουμε αμοιβαία. Είναι κάτι που η
συγγραφέας σπεύδει να κάνει κατανοητό,
πριν καν ξεκινήσει να μας διηγείται την
ιστορία της, από την αφιέρωση στα
παιδιά της (φαντάζομαι) και όσα
εκείνα της μαθαίνουν. Και αυτό είναι το
μεγαλύτερο κέρδος από την ανάγνωση της
ιστορίας. Ας χαλαρώσουμε λοιπόν, και ας
παραδεχτούμε ότι δεν είναι κακό που δεν ξέρουμε όλα όσα χρειάζεται τα παιδιά μας να μάθουν. Κι ας μάθουμε κι εμείς μαζί τους. Κι ας γίνει αυτή η παραδοχή, άνεμος ούριος
που θα φουσκώσει τα πανιά της αυτοεκτίμησης των παιδιών μας στο ταξίδι της ζωής.
Συγγραφέας: Ελένη Γεωργοστάθη
Εικονογράφος: Ελίζα Βαβούρη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου