Πως φτάσαμε ως εδώ;

"Τι θα κάνατε εσείς αν κάποιος φίλος σας αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τη χώρα επειδή το δέρμα του έχει διαφορετικό χρώμαΠως θα σας φαινόταν αν οι γονείς σας διάλεγαν με ποιους θα κάνετε παρέα; Αν το σχολείο σας επέβαλλε αυστηρή πειθαρχία; Το βιβλίο πως φτάσαμε ως εδώ, μιλάει για όσα μπορούν να συμβούν αν δεν έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα" (απόσπασμα απ' την εισαγωγή του βιβλίου)
Και η αλήθεια είναι, ότι ενώ πρόκειται για ένα βιβλίο πολιτικής φαντασίας, τα όσα περιγράφει δεν είναι ούτε τόσο ξένα, ούτε τόσο μακρινά, ούτε δυστυχώς τόσο φανταστικά.
Άνθρωποι που πέφτουν θύματα ρατσισμού, ξυλοδαρμού, διωγμού, για το χρώμα, την αναπηρία, τη σεξουαλική τους ταυτότητα, τις θρησκευτικέςτους πεποιθήσεις, είναι γεγονότα της καθημερινότητάς μας.  Δεν αποτελούν καν είδηση. Ούτε φυσικά μας ξενίζουν οι οργανωμένες ομάδες που αναλαμβάνουν να "καθαρίσουν" την χώρα από τέτοια "παράσιτα".
Kαι μπορεί να μην μας έχει επιβληθεί - ακόμα- μια ισοπεδωτική ομοιομορφία, μια στυγνή δικτατορία, μια γκετοποίηση και μια χαφιεδίστικη κατανόηση του πατριωτισμού, όμως δεν μοιάζει πολύ μακρινή η μέρα που στο όνομα της πατρίδας, ή του φόβου, θα κλειστούμε σαν τα ποντίκια στις φωλιές μας και θα λέμε και ευχαριστώ που ακόμα μας επιτρέπουν να αναπνέουμε, να υπάρχουμε έστω κι έτσι. Μα πως φτάσαμε ως εδώ, θα αναρωτιόμαστε (ή μήπως αναρωτιόμαστε ήδη;)
Η απάντηση βέβαια είναι απλή. Φτάσαμε ως εδώ, γιατί σιωπήσαμε, γιατί φοβηθήκαμε, γιατί βολευτήκαμε, γιατί δεν μας αφορά, γιατί για άλλον χτυπά η καμπάνα που τελικά θα πέσει στο κεφάλι μας.
Οι επτά γυναίκες συγγραφείς, που καθεμιά έχει γράψει μια από τις σπονδυλωτές ιστορίες του βιβλίου, καθιστούν με κάθε τρόπο επιτακτική την ανάγκη για αντίσταση, για επαγρύπνηση, για συμμετοχή, για αλληλεγγύη, για άμυνα μπροστά στο τέρας του φόβου, κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού, θρησκευτικού και όποιου άλλου μπορεί να γίνει αιτία να χάσουμε την ελευθερία και κυρίως την ανθρωπιάς μας.
Μέσα στο βιβλίο η αντίσταση θα ξεκινήσει από τα παιδιά. Ίσως γιατί αυτά πιο καθαρά, αντιλαμβάνονται το μεγάλο αγαθό της ελευθερία, της φιλίας, της συνύπαρξης, της ειρήνης. Όχι αφηρημένα, όπως λέμε της ειρήνης του κόσμου, αλλά πολύ συγκεκριμένα, της ειρήνης μέσα στο σχολείο που πηγαίνουν και της πόλης που ζουν. Καμιά φορά πρέπει να μπορείς να κοιτάς το δέντρο για να μην χάσεις το δάσος. Πρέπει να κρατάς γερά το χέρι του συμμαθητή σου που πέφτει θύμα ρατσισμού, για να μπορέσεις να υπερασπιστείς τα ανθρώπινα διακαιώματα. Ο αγώνας για ελευθερία και ισότητα δεν είναι ούτε μακρινός ούτε αφηρημένος. Είναι στο εδώ και στο τώρα.
Αν αυτό δεν το καταλάβουμε, συντομότερα από όσο φανταζόμαστε θα αναρωτιόμαστε κι εμείς σαν τους ήρωες του βιβλίου, "πως φτάσαμε ως εδώ".

Συγγραφέας: ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ
Τίτλος πρωτοτύπου: On n’ a rien vu venir
Μετάφραση: Μοσχονά, Αριάδνη
Εκδόσεις Κέδρος
Ηλικία: από 11 ετών




Σχόλια