Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγαπημένα παιδικά βιβλία...

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Αντιπολεμικά βιβλία για παιδιά.

Οκτωβρίου 26, 2015

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Το δέντρο βλέπει

Όλα τα αντιπολεμικά βιβλία που έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί στο blog (και όχι μόνο) σε μια ανάρτηση!

Ο πόλεμος.. αλλιώς!

Ο εχθρός.

Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο

Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου

Όταν ξεχάστηκε η λέξη πόλεμος

Η χειροβομβίδα που ήθελε να είναι σαν τη βίδα

Το έπος του 40

Τα κλαδιά της σοφίας

Παιχνίδια και ψιλικά (ακούστε το βιβλίο)

Το δέντρο βλέπει

αντιπολεμικά βιβλία πόλεμος

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δραστηριότητες για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Ένα υπέροχο ποίημα της Θέτη Χορτιάτη από τη συλλογή "Γέλια και τραγούδια" για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, μια ζωγραφιά και οι σελιδοδείκτες που χάρισα στα παιδιά στη δικής μας λέσχη ανάγνωσης την Κυριακή που πέρασε. Τα παιδιά έφεραν μαζί τους τα αγαπημένα τους βιβλία, ενώ διαβάσαμε μαζί το "Βιβλίο που πετάει", μιλώντας για τα ταξίδια που μπορούμε να κάνουμε με το μυαλό μας μέσα από τις μαγικές ιστορίες των βιβλίων. "Μελετήσαμε" την περσινή αφίσα του Δικτύου για τα διακαιώματα του Παιδιού και ανακαλύψαμε πως όλες μας οι αισθήσεις μπορούν να συμμετέχουν στο διάβασμα ενός βιβλίου. Τα μοιραζόμαστε!

Όταν έφυγαν τ' αγάλματα.

Νομίζω πως η λογοτεχνία μας απέκτησε ένα νέο, κλασσικό έργο. Είναι η ίδια η ιστορία, είναι ο τρόπος που η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση την προσεγγίζει, είναι η τέχνη του λόγου της, είναι όλα που συνηγορούν να θεωρηθεί το έργο της κλασσικό. Το "Όταν έφυγαν τ' αγάλματα" πραγματεύεται την ιστορία απόκρυψης των εκθεμάτων του Αρχαιολογικού μουσείου της Αθήνας, λίγο πριν και λίγο μετά την εμπλοκή της χώρας μας στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Μια ιστορία εν πολλοίς άγνωστη στο ευρύ κοινό. Μια αληθινή, συναρπαστική ιστορία, που ντύθηκε τις λέξεις και τη ζεστασιά της πένας της Αγγελικής Δαρλάση. Η συγγραφέας, πέρα από το να μας διηγηθεί και να εγγράψει πια στη συλλογική μας μνήμη το γεγονός αυτό καθ' αυτό, πέρα από το να ανασυνθέσει με ένα τρόπο ανθρωποκεντρικό, το χρονικό της περιόδου της Κατοχής, καταφέρνει να μας προβληματίσει μέσα από μία σειρά δίπολων, που είναι παρούσα σε ολόκληρο το έργο. Το δίπολο άρτιος - ελλιπής, πολιτισμός - βαρβαρότητα, μνήμη - λήθη, ελευθερ

Για πάντα

Η συγγραφέας Claire Kilroy , γράφει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για το ταξίδι της μητρότητας. Με όλο το φως και το σκοτάδι που έχει. Με όλη τη χαρά και τον πόνο που φέρνει. Με όλη την συντροφικότητα και τη μοναξιά που κρύβει. Με όλες τις συγκρούσεις με τον εαυτό και τον κόσμο γύρω. Με όλη τη συμφιλίωση με τον εαυτό και τον κόσμο γύρω. Αυτό το πολύπλοκο, συναρπαστικό, κοπιαστικό, μοναδικό, εξαντλητικό, τρυφερό, σκληρό, ταξίδι της μητρότητας. Αυτή τη μεταμόρφωση του ανθρώπου-γυναίκα, στον άνθρωπο-μητέρα. Το έργο της δεν περιγράφει πραγματικότητες με την έννοια μιας συνεπούς βιογραφίας. Είναι μυθιστόρημα φαντασίας, μα τίποτα από όσα περιγράφει δεν είναι φανταστικό. Είναι ειλικρινές. Είναι κομμάτια μιας αλήθειας που κάθε γυναίκα που έγινε μητέρα, έχει σε διαφορετικό ίσως βάθος και έκταση βιώσει. Τίποτα μέσα στο μυθιστόρημά της δεν μοιάζει, ούτε και ακούγεται φανταστικό ή υπερβολικό. Όλα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και έχουν συμβεί στις μητέρες γύρω μας. Σε εκείνες που γνωρίζουμε και σε

H ιστορία του νερού

Το βιβλίο της Maja Lunde, γνωστής μας και από τη σειρά παιδικών βιβλίων "Το κουαρτέτο των εποχών" , είναι το δεύτερο σε μια τετραλογία που αφορά το κλίμα και την κλιματική αλλαγή. Το έργο είναι μυθιστορηματικού χαρακτήρα. Ανήκει στη λεγόμενη λογοτεχνία για το κλίμα (climate fiction ή cli-fi σε συντομογραφία). Αυτού του είδους η λογοτεχνία πραγματεύεται ιστορίες με θέμα την κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Η υπόθεση μπορεί να εκτυλίσσεται στον κόσμο όπως τον ξέρουμε ή στο εγγύς μέλλον. Το είδος περιλαμβάνει συχνά επιστημονική φαντασία και δυστοπικά ή ουτοπικά θέματα, προβάλλοντας στο παρόν το πιθανό μέλλον του πλανήτη, με βάση τον τρόπο με τον οποίο η ανθρωπότητα ανταποκρίνεται στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής σήμερα. Η ιστορία της Maja Lunde, μέσα από δύο παράλληλες αφηγήσεις, εκτυλίσσεται στο εγγύς μέλλον, αλλά και στο εγγύς παρελθόν. Στη μέση εμείς, στο παρόν μας, με όλη την σημειολογική, αλλά και ουσιαστική σημασία που αποκτά αυτή η τοποθέτηση, σε

Ευχαριστώ

" Και είναι πάντα έτσι το ξέρετε: όχι εκείνος που δίνει, μα εκείνος που δέχεται κάνει την πιο μεγάλη προσφορά." Το βιβλίο του υπέροχου Jarvis, μου έφερε στο μυαλό τα παραπάνω λόγια του Christian Bobin. Και πόση αλήθεια έχουν! Στο νέο του βιβλίο ο βραβευμένος συγγραφέας και εικονογράφος, μας ανοίγει έναν κόσμο ευγνωμοσύνης. Έναν κόσμο καλοσύνης, ένα κόσμο θαυμάτων. Όχι γιατί συμβαίνουν σε αυτόν εξωφρενικά πράγματα, αλλά γιατί το ίδιο το δώρο της ζωής, της φύσης, της συνύπαρξης, είναι ένα εξωφρενικό δώρο. Και τα δώρα αυτά είναι εκεί. Κάθε μέρα. Για όλους (σχεδόν). Η ευεργεσία του ήλιου, ενός φρούτου, ενός φίλου δίποδου ή τετράποδου, της βροχής, των χρωμάτων, ενός βιβλίου, των καθημερινών συνηθειών, ενός κήπου, της δροσιάς της θάλασσας, της μουσικής, μιας βαθιάς ανάσας, όλων όσων φτιάχνουν το σκηνικό της ζωής μας, της γεμάτης με όσα αγαπάμε και όσα φοβόμαστε, με όσα μας ενώνουν και όσα μας κάνουν μοναδικούς, είναι εκεί. Είναι πάντα εκεί για όλους. Η προσφορά γίνεται. Μα ποιοι γ

Ενας άγγελος στο ταβάνι μου

Το μυθιστόρημα της Μάγιας Δεληβοριά, έρχεται να συμβάλει στην κατανόηση μερικών από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της ζωής ενός ανθρώπου: τι είναι η ζωή, που οδηγεί, πως αξίζει να τη ζεις και γιατί αξίζει να πεθάνεις. Υπάρχει άραγε ζωή, μνήμη, αγάπη μετά τον θάνατο; Όλα ξεκινούν μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, όπου ο ήρωας της ιστορίας μας, μας συστήνεται, εντελώς αντισυμβατικά, μέσα από μια σειρά ερωτημάτων που ψάχνουν απάντηση. Ποιος είμαι; Γιατί είμαι εδώ; Ποιος είναι αυτός που βρίσκεται στο κρεβάτι; Και τι στο καλό κάνω κολλημένος στο ταβάνι; Με πολύ χιούμορ, τρυφερότητα και μελαγχολία, ο ήρωας του βιβλίου, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι πια στη ζωή και αποφασίζει μετά και τη συνομιλία του με το αινιγματικό πρόσωπο της Κας Μαργαρίτας να γίνει φύλακας-άγγελος. Αφού διαλέξει τον προστατευόμενό του, ξεκινά η εξιστόρηση μιας σειράς γεγονότων που θα φέρουν πιο κοντά στο νόημα της ζωής και του θανάτου, τόσο τον ίδιο, όσο και τον προστατευόμενο του, τον Πέτρο. Και οι δυο βιώνουν μι

"Αρχίζω να γράφω μερικές ιστορίες για παιδιά, γιατί θέλω να πάρω με το μέρος μου τις μελλοντικές γενιές" Χ.Κ. Άντερσεν

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, αισθάνομαι λίγο σαν να γιορτάζει αυτό το blog. Θέλω να ευχηθώ σε εκείνους που ασχολούνται με το παιδικό βιβλίο, να έχουν μέρες γεμάτες έμπνευση και δημιουργικότητα. Μακάρι τα βιβλία, οι ιστορίες και οι εικόνες τους, να γίνουν μαγιά να ζυμωθεί ένα πιο όμορφο και αισιόδοξο μέλλον για όλα τα παιδιά του κόσμου. Φυσικά σήμερα, δεν θα μπορούσε να λείπει μια αναφορά στο μεγάλο εορταζόμενο της ημέρας, τον Χ.Κ. Άντερσεν. Ο Χανς-Κρίστιαν Άντερσεν, είναι ίσως ο πιο πολυδιαβασμένος "παραμυθάς" όλων των εποχών. Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στην Οντένσε, της Δανίας. Ο πατέρας του που ήταν παπουτσής, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό. Η μητέρα του, που δούλευε σαν πλύστρα, στην αρχή το έριξε στο πιοτό και αργότερα ξαναπαντρεύτηκε. Ο Χ.Κ. Άντερσεν ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Αν και προσπάθησε να μάθει την τέχνη του πατέρα του και αργότερα την τέχνη του ράφτη, δεν τα κατάφερε. Αντίθετα, έδειχνε εξαιρετικό ενδ

To βιβλίο με τα λάθη

Πριν μερικές εβδομάδες, είχα την τύχη να αποκτήσω ένα μεταχειρισμένο αντίτυπο του βιβλίου του Gianni Rodari, "Το βιβλίο με τα λάθη". Η συγγραφική και παιδαγωγική ιδιοφυία του Rodari, λάμπει σαν ήλιος μέσα σε αυτό το βιβλίο. Το βιβλίο αποτελεί μια απόπειρα του συγγραφέα να προσεγγίσει την ορθογραφία, ένα φαινόμενο που έχει ταλαιπωρήσει και ταλαιπωρεί εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο, με έναν τρόπο παιγνιώδη και χιουμοριστικό. Άλλοτε με πεζό και άλλοτε με έμμετρο τρόπο, άλλοτε φανερά και άλλοτε αινιγματωδώς, τα ορθογραφικά λάθη των παιδιών, αλλά και τα κατά πολύ σοβαρότερα λάθη των μεγάλων, παρουσιάζονται με έναν τρόπο που πραγματικά αφοπλίζει τον αναγνώστη. Ο ίδιος αφιερώνει το βιβλίο του στους μπαμπάδες-κυρίως- μα και στις μαμάδες και στους δασκάλους, "σ όλους εκείνους που έχουν τη φοβερή υπευθυνότητα να διορθώνουν -χωρίς λάθη- τα πιο μικρά και λιγότερο βλαβερά λάθη του πλανήτη μας." Η παρακάτω ιστορία, είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου, και νομίζω μια από τι

Το παραμύθι του καημού.

Οι σύγχρονοι παραμυθάδες –στη Γαλλία περισσότεροι από 3.000, στο Βέλγιο 600– παίρνοντας τα ηνία της προφορικής αφήγησης από τους προηγούμενους έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της παράδοσης, κάποιοι ως εργασία πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης και άλλοι παράλληλα με τη συγγραφή παραμυθιών, την ηθοποιία ή κάποια εντελώς διαφορετική δουλειά για τα προς το ζην. Μια από αυτούς τους παραμυθάδες, η κ. Λίλη Λαμπρέλλη που ζει και εργάζεται ως μεταφράστρια στις Βρυξέλλες από το 1981, βρέθηκε στην Ελλάδα προκειμένου να συμμετάσχει σε παγκόσμια συνάντηση αφηγητών, μας αποκαλύπτει τα μυστικά των παραμυθιών. Το αγαπημένο παραμύθι της κ. Λίλης Λαμπρέλλη είναι ο «Καημός». «Το πρωτοάκουσα από την Αγνή Στρουμπούλη καθισμένη στον καναπέ της» θυμάται και ξεκινά τη διήγηση... «Βασιλιάς, βασίλισσα και δύο παιδιά, γιος και κόρη. Η κόρη έχει μια παραμάνα που όλη μέρα αναστενάζει «ωχ καημός». Η καταγραφή λέει «υπηρέτρια», εγώ λέω «παραμάνα» γιατί είναι η μητρική φιγούρα που τη μυεί στην ενηλικίωση, κά

Ο Στρατηγός κι ο Γάτος του

Ένα νέο πολύ τρυφερό βιβλίο για την ιδιαίτερη σχέση που μπορεί να αναπτυθεί ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και ένα ζώο. Μια ιστορία για τη μοναξιά, ιδιαίτερα στην τρίτη ηλικία, τότε που ένα άδειο από ανθρώπους σπίτι μπορεί να γεμίσει ζεστασιά, χάρη την παρουσία ενός μικρού κατοικίδιου. Μια ιστορία για την ομορφιά της συντροφικότητας. Μια ιστορία για έναν επιβλητικό στρατηγό με παιδική καρδιά και για ένα γέρο γάτο με αδαμάντινη υπομονή. "Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ δεν ήθελε ζώο στο σπίτι. Ο ευγενικός ΓΑΤΟΣ ήθελε να υιοθετήσει τον Στρατηγό. Επίμονοι και οι δύο. Πεισματάρηδες και οι δύο." Ποιος θα νικήσει τελικά; Μα φυσικά η αγάπη. Η ιδιαίτερη εκείνη αγάπη που μπορεί να δείξει ένα κατοικίδιο στον κύριό του. Αυτή η αγάπη η ελεύθερη από υπαγορεύσεις. Μια αγάπη, τρυφερή, σιωπηλή και πολύ συντροφική. Μια αγάπη που δεν ζητά τίποτα πέρα από το χάδι και την τρυφερότητα. Μια αγάπη "μοιραστική", συνωμοτική, που μπορεί να γίνει βαθιά, τόσο που να μοιράζεσαι την ίδια γλώσσα με τον μ

Από το Blogger