Το Αστρικό Χωριό.

Διάβασα το Αστρικό χωριό, μια και δυο και τρεις και κάμποσες φορές. Όσες όμως φορές κι αν το διάβασα, αισθάνθηκα πολύ μεγάλη, πολύ κουρασμένη, πολύ βαριά για να πετάξω μέχρι εκεί. Και απογοητεύτηκα που αισθανόμουν τόσο μεγάλη, τόσο κουρασμένη και βαριά και δεν μπορούσα να μπω στον φωτεινό κόσμο που δημιούργησε η Κατερίνα Κρις.

Διάβασα κριτικές που έχουν γραφτεί για το βιβλίο, διάβασα σχόλια εκείνων που το έχουν διαβάσει, να δω τι είναι αυτό που δεν μπορώ εγώ να καταλάβω. Όμως και πάλι δεν ήμουν ικανή να γράψω ούτε δυο λέξεις για αυτό. Βλέπεις τα διάβαζα όλα σαν να αφορούσαν κάποιον άλλο. Σαν ξένα και αλλιώτικα και μακρινά. Σαν να κοιτούσα αυτόν τον υπέροχο κόσμο έξω από ένα κλειστό παράθυρο. Δεν μπορούσα να γίνω κομμάτι του. Να ακούσω τα γέλια και τις μουσικές... Δεν μπορούσα, γιατί το αντιμετώπιζα ως ένα βιβλίο απολύτως παιδικό. Με παρέσυραν βλέπεις τα συννεφένια μαλλιά και τα λουλουδένια μάτια...

Μέχρι που διάβασα την εξομολόγηση της Κατερίνας Κρις, σχετικά με την συγγραφή και την εικονογράφηση αυτού του βιβλίου. Για το πως η συγγραφή και η εικονογράφηση του, έγινε ο δικός της τ(ρ)όπος, να αντιμετωπίσει προσωπικές και επαγγελματικές δυσκολίες. Και τότε έκανε κλικ!

Το Αστρικό χωριό είναι το προσωπικό καταφύγιο του καθενός μας. Είναι το τόπος ή ο τρόπος που δραπετεύουμε από τη μίζερη, δύσκολη, αγχωτική πραγματικότητα, ώστε να πάρουμε μερικές ανάσες χαράς και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.

Το βιβλίο μιλά με τρόπο παιδικό, για κάτι πολύ ουσιαστικό: την ανάγκη που έχουμε όλοι να κλείνουμε την πόρτα στο εφήμερο, στο χειροπιαστό και να βυθιζόμαστε σε ό,τι είναι αυτό που μας δίνει μια όμορφη, υγιή, αληθινή, χαρά.

Έκλεισα λοιπόν τα μάτια και φαντάστηκα το δικό μου σπίτι στο Αστρικό χωριό. Και έμοιαζε, τι παράξενο, με το σπίτι μας στη Γη. Και είχε μέσα τρεις αγαπημένους ανθρώπους... και μύριζε μπισκότα βουτύρου, κέικ σοκολάτα και ποπ κορν...και ήταν γεμάτο ψαλιδισμένα χαρτιά, κόλλες με γκλίτερ και χρυσόσκονη. Είχε μια Μπλαμπλαθήκη στον κήπο του, από όπου ξεφύτρωναν ευγενικοί δράκοι και έκοβαν βόλτες καραβάκια από κόκκινο πουά χαρτί.

Γιατί το δικό μου καταφύγιο είναι οι ώρες που περνώ με τα παιδιά, κάνοντας.... τίποτα! Και όσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση έξω από το σπίτι, τόσο πιο πολύ πληθαίνουν αυτές οι ώρες. Τόσο γεμίζει το σπίτι μας με πολύχρωμα κανσόν, λουλουδάτες χαρτοταινίες, μικροσκοπικά αστεράκια και χρυσόσκονες στο χρώμα του ουράνιου τόξου. Τόσο περισσότερο ξαπλώνουμε στη χουχουλιάστρα μας για να διαβάσουμε μια ακόμη συναρπαστική περιπέτεια από τα αστρικά ταξίδια άλλων ταξιδευτών.

Και έχω πλήρη συνείδηση ότι έτσι δραπετεύω. Και έχω ανάγκη να δραπετεύω. Και νιώθω ευλογημένη και ευγνώμων που μπορώ να δραπετεύεω. Που μπορώ να πετώ, για λίγο έστω, στα σύννεφα. Που μπορώ να διαβάζω βιβλία, να φτιάχνω κουλουράκια, να κάνω κατασκευές και να ετοιμάζω πάρτι γενεθλίων. Το έχω πει πολλές φορές στους δικούς μου ανθρώπους, χωρίς αυτές τις μικρές, πολύτιμες νησίδες χαράς, δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος.

Για αυτό λοιπόν το πολύτιμο καταφύγιο της ψυχής, μας μιλάει το νέο βιβλίο της Κατερίνας Κρις. Και αν τα παιδιά έχουν το δικό τους μαγικό τρόπο να ταξιδεύουν ως εκεί, που για μένα είναι το παιχνίδι, είναι απαραίτητο κι εμείς οι μεγάλοι να τον ανακαλύψουμε. Να βρούμε ένα μαξιλάρι να ακουμπάμε την ψυχή μας, όταν όλα έξω μας ή μέσα μας, είναι ανάστατα.

Και ναι, τώρα μπορώ να γράψω για το Αστρικό Χωριό της Κατερίνας Κρις. Τώρα μπορώ να πω ότι η χαρά που περιγράφει, είναι αληθινή. Τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι μουσικές, είναι το μυστικό διαβατήριο που σου ανοίγει τις πόρτες του Αστρικού Χωριού. Γίνονται μικρές, γυαλιστερές σαπουνόφουσκες που σε πηγαίνουν ψηλά. Και δεν πειράζει που θα σκάσουν, γιατί για λίγο σου χάρισαν τη θέα ενός άλλου, φωτεινού κόσμου. Και έτσι μπορείς να βγεις ξανά έξω στον αληθινό κόσμο και να του χαρίσεις ένα τρυφερό χαμόγελο.

Σε ευχαριστούμε Κατερίνα Κρις που χαρτογράφησες τις ψυχές και εικονογράφησες τα όνειρά μας!

Το βιβλίο κυκολοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη