Ένα εξαιρετικά πρωτότυπο βιβλίο με ένα εξίσου ασυνήθιστο θέμα: το νόημα και τη δύναμη της υπόσχεσης. Μια ιστορία που θίγει με τρόπο πρωτότυπο και το θέμα του σχολικού εκφοβισμού και την σημασία που έχει να μπορούν τα παιδιά, να λειτουργούν με αλήθεια και χωρίς φόβο μέσα στο σχολικό και φιλικό τους περιβάλλον. To κουβάρι της ιστορίας μας λοιπόν, ξετυλίγεται μέσα σε ένα μουσείο. Όχι σε ένα οποιοδήποτε μουσείο, αλλά στο Μουσείο των Υποσχέσεων.Πρωταγωνιστής ένα μικρό κορίτσι και ένας βάτραχος. Όχι από εκείνους που θέλουν να γίνουν πρίγκιπες, αλλά ένα βάτραχος φύλακας. Όχι φύλακας άγγελος, αλλά φύλακας μουσείου, που το μόνο που επιθυμούσε ήταν λίγη βοήθεια για να ξαναβρεί την υπόσχεση που μυστηριωδώς είχε εξαφανιστεί από την προθήκη της.
Και ένα κορίτσι είπαμε, που το λέγαν Μαργαρίτα και που περνά δημιουργικά το χρόνο της, μετρώντας τα βύσσινα της Κάτιας, της βυσσινιάς του κήπου. Που απεχθάνεται τα μουσεία και τους βατράχους και ψάχνει να βρει τρόπο να πει στη διπλανή της, ότι δεν θέλει να είναι πια διπλανές, αλλά ούτε και κολλητές...
Ο βάτραχός μας, θα καταφέρει με χίλιες δυο υποσχέσεις (τι άλλο;) να πείσει την Μαργαρίτα να τον βοηθήσει. Κι εκείνη θα βρεθεί να τριγυρνά στο Μουσείο των Υποσχέσεων. Η περιήγησή της, που μοιάζει με κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, θα αποκαλύψει στην Μαργαρίτα μερικές από τις σημαντικότερες υποσχέσεις που δόθηκαν ποτέ: την υπόσχεση που αντάλλαξαν ο λύκος με την κοκκινοσκουφίτσα, ο καθρέφτης της κακιά μητριάς με τη Χιονάτη, ο άνεμος με το παράθυρο, το φως με τη σκιά, το μυαλό με την καρδιά, ο ποιητής με τη λευκή σελίδα του, το ρολόι με τον χρόνο...
Μικρές υποσχέσεις με μεγάλη σημασία, στολισμένες σε μικρές διάφανες προθήκες να σημαίνουν το δεσμό ανάμεσα στους δύο που τις δίνουν. Μα είναι πάντα οι υποσχέσεις αληθινές; Και τι γίνεται όταν κάποιος δεν καταφέρνει να κρατήσει την υπόσχεσή του; Λες να χάνονται, λες να τις καταπίνει το πηχτό σκοτάδι...
"Σκοτάδι μαύρο και βαθύ" μουρμούρησε η Μαργαρίτα. "Αυτό που έβλεπα κάθε φορά που έλεγα ψέμματα στην κολλητή μου. Όταν δεν τολμούσα να διαφωνήσω μαζί της δηλαδή. (...) Κρίμα που έλεγα ψέματα ή που δεν έλεγα τίποτα. Και τότε όλα μαύριζαν"
"Τέρμα τα ψέματα",θα πει η Μαργαρίτα, και μια υπόσχεση μεγάλη προς τον εαυτό της θα γεννηθεί. Και ένα φως θα απλωθεί. "Μες στην προθήκη σαν να είχε ξημερώσει ξαφνικά κι ένα ροδαλό διάφανο φως έφερνε την υπόσχεση μιας ολοκαίνουρια μέρας. Το σκοτάδι είχε εξαφανιστεί".
Η Μαργαρίτα θα καταλάβει πως η αλήθεια, αυτή που ακόμα και στον εαυτό μας δύσκολα ομολογούμε κάποιες φορές, είναι το φως που φωτίζει την καρδιά και την κάνει ελαφριά σαν πουλί.
Και ό,τι φέρνει φως στο νου και στην καρδιά, φωτίζει και το αύριο που θέλουμε να χτίσουμε. Και αυτό το αύριο είναι υπόσχεση. Υπόσχεση μεγάλη. Ας είναι και αληθινή.
Συγγραφέας: Λίνα Μουσιώνη
Εικονογάφος: Ναταλία Καπατσούλια
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου