Είχε απ' όλα και είχε πολλά

Η Μαρία Παπαγιάννη με τη συνεργασία της Έφης Λαδά, φτιάχνουν ένα παραμύθι, από εκείνα τα παλιά, που μας έλεγε η γιαγιά μας. Ένα παραμύθι για ένα βασιλιά. Ένα βασιλιά όμορφο, χαρούμενο και δυνατό. Ένα βασιλιά που ζούσε όμορφα τις μέρες του, παρέα με τα ζωντανά του, τα παιδιά και τους ανθρώπους του.Ένα βασιλιά που είχε απ' όλα και είχε πολλά.  Και ήρθε ένα όνειρο κλέφτης και του έκλεψε τάχα τα κτήματα και τα ζώα, τα σπίτια και τους στάβλους...Και τότε ο βασιλιά απέκτησε και κάτι άλλο, κάτι που δεν είχε πριν...απέκτησε τον φόβο. Μήπως το όνειρο βγει αληθινό και χάσει το βιος του. Και έτσι το φορτώθηκε στην πλάτη και το κουβαλούσε παντού μαζί του. Και έπειτα ήρθε κι άλλο όνειρο, ότι οι άνθρωποι τον ζήλευαν και θελαν το κακό του. Και τότε ο βασιλιά απέκτησε και κάτι άλλο που δεν είχε πριν...απέκτησε καχυποψία. Μήπως το όνειρο βγει αληθινό και κινδυνεύει. Κι έτσι έκλεισε τους πάντες στη φυλακή και φορτώθηκε την μοναξιά του. Κι άλλο όνειρο ήρθε, κι άλλο κι άλλο...και πρόσθετε στις πλάτες του βασιλιά, περισσότερη μοναξιά, περισσότερη καχυποψία, περισσότερη αλαζονεία, περισσότερες έγνοιες....Και τα χρόνια πέρασαν. Ο βασιλιάς, ο όμορφος σαν ουρανός, έγινε μια μίζερη καρικατούρα του εαυτού του. Έχασε τα παιδιά και τα εγγόνια του, δεν είδε το βιος του να ανθίζει, μαράθηκε μαζί με τα χωράφια του, μαράζωσε κάτω από το βάρος το πολύ του φόβου που έγινε και η ταφόπλακά του.

Γιατί ο βασιλιάς που είχε απ όλα και είχε πολλά, δεν ήξερε το μυστικό που κάθε απλή και άδολη καρδιά, κάθε καρδιά που έχει για βιος της την εμπιστοσύνη το γνωρίζει. Πως οι έγνοιες μικραίνουν σαν τις μοιράζεσαι, ενώ η χαρές πληθαίνουν.

Αλίμονο στη ζωή που μένει αμοίραστη, στα καλά και στα άσχημά της, στις έγνοιες της και στις χαρές της. Ξένη ζωή και σε αποξενώνει από ό,τι νόμιζες δικό σου.

Το κρυμμένο τάλαντο είναι αμαρτία, όχι το μοιρασμένο, ούτε καν το χαμένο, για να θυμηθούμε και τη γνωστή παραβολή του Κυρίου.... Το παραμύθι όμως κλείνει αισιόδοξα, με τις μικρές πολύτιμες στιγμές των ανθρώπων, τα μικρά πολύτιμα μυστικά και τα ακριβά τους βλέμματα να συναντιούνται επιτέλους και πάλι και να γεννούν την ελπίδα να ξαναβρούν τον κόσμο που έχασαν, τον κόσμο που οι άνθρωποι κοιτιούνται στα μάτια και μοιράζονται σε ίσα κομμάτια το ψωμί. 

Η εικονογράφηση της Εφης Λαδά είναι αριστουργηματική. Δημιουργεί μια ονειρική ατμόσφαιρα στην ιστορία. Καταφέρνει όχι μόνο να διηγηθεί την ιστορία, αλλά να την πάει ένα βήμα παραπέρα, εισάγοντας στοιχεία μέσα στην εικονογράφηση, που γίνονται τροφή για σκέψη και προβληματισμό. 

Το βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο «White Ravens 2016» της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου, με τα 200 καλύτερα παιδικά βιβλία από όλο τον κόσμο.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη