Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι

Το σπιτάκι, είναι από τα πρώτα σχέδια που μαθαίνει κάθε παιδί να ζωγραφίζει. Έτσι το ήξερε η γιαγιά μου, έτσι το έμαθε η μαμά μου, έτσι το διδάχτηκα κι εγώ, έτσι το έδειξα και στα παιδιά μου. Και πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί εξακολουθούμε και ζωγραφίζουμε τα σπίτια με το ίδιο τρόπο. Τα σπίτια έχουν αλλάξει. Δεν είναι εκείνες οι χαριτωμένες οικίες με την κόκκινη σκεπή, τα δυο παράθυρα με τις λευκές κουρτινούλες, την χρωματιστή πόρτα, την καμινάδα που καπνίζει και τον κήπο στην αυλή. Κι όμως εξακολουθούμε να τα βλέπουμε να αποτυπώνονται με τον ίδιο τρόπο γενιές και γενιές τώρα...Σαν ένα αρχέτυπο που κουβαλάμε και αναπαράγουμε. Σαν ένα πρότυπο ονειρικό, του πως πρέπει να είναι ένα σπίτι. Σαν ένα σύμβολο της ίδιας της παιδικής ηλικίας που δεν έχει χρόνο και τόπο...

Στο νέο της βιβλίο η Χριστίνα Φραγκεσκάκη με την αρωγή της εικονογράφου Μαρίας Μπαχά, μας κάνει να αναρωτηθούμε τι είναι στ' αλήθεια ένα σπίτι. Πέρα από το σχήμα, το μέγεθος, το υλικό, ένα σπίτι είναι πολλά παραπάνω από τέσσερις τοίχους. Και αυτό το ξέρουν πιο καλά από όλους τα παιδιά. Αυτά τα ευπροσάρμοστα, εύπλαστα πλάσματα, που ακόμα κι αν ποτέ δεν γνώρισαν, ή αν έχασαν νωρίς το στέρεο περιβάλλον ενός μόνιμου σπιτιού, ξέρουν πολύ καλά τι είναι ένα σπίτι, ακόμα κι αν δεν μπορούν να το ζωγραφίσουν. Μπορούν όμως να ζωγραφίσουν δάση και πουλιά και ποτάμια, κι έναν ήλιο και βουνά, κι έναν χαρταετό και μια φωτιά που κάποιον ζεσταίνει, κι ένα τραπέζι, κι ένα κρεβάτι, και μια πόρτα κι ένα δρομάκι που οδηγεί σε αυτή, και λόγια χρωματιστά, και δυο παιδιά με κόκκινες ομπρέλες που παίζουν φιδάκι στις πλάκες του πεζοδρομίου, κι έχουν ένα γλυκό να μοιραστούν...Έτσι φτιάχνουν ένα σπίτι τα παιδιά που δεν ξέρουν να το ζωγραφίσουν...
Ένα σπίτι όχι στο χαρτί, αλλά στην καρδιά και στη μνήμη. Ένα σπίτι για πάντα δικό τους, Ένα σπίτι να γυρνούν σε αυτό ό,τι και να συμβαίνει έξω, ένα σπίτι να επιστρέφουν, ακόμα κι όταν όλα τα έχει πάρει η βροχή....Ένα καταφύγιο, που δεν είναι φτιαγμένο από μπετόν, αλλά από χρώματα και μυρωδιές, από θύμησες και τραγούδια, από γέλια και κεράσματα, από φίλους και παιχνίδια.
Ένα σπίτι που το έχουν στην ψυχή τους. Και το θυμούνται απ' 'εξω κι ανακατωτά, και που κάθε στιγμή μπορούν να το φτιάξουν από την αρχή...Ένα σπίτι που καμιά θύελλα δεν μπορεί να το πάρει...

Πολύ ουσιαστικό ρόλο στο βιβλίο έχει ο διάλογος, ανάμεσα στα δύο παιδιά. Η ύπαρξη ενός αγαπημένου άλλου, που είναι εκεί να οδηγήσει το χέρι, την καρδιά, το μυαλό μέσα από γνώριμα μονοπάτια για να σε φέρει πίσω, να σου θυμίσει ότι ανήκεις, να σου πει ότι όλα θα πάνε καλά, ότι όλα μπορούν να γίνουν ξανά...

Ένα ποιητικό βιβλίο με πολύ όμορφη εικονογράφηση, που μοιάζει να ρέει και που σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να βουτήξεις τα δάχτυλα στη σελίδα, να ανακατέψεις τα χρώματα και να τα ζωγραφίσεις όλα με τον δικό σου τρόπο, ξανά από την αρχή...

Συγγραφέας: Χριστίνα Φραγκεσκάκη
Εικονογράφος:Μαρία Μπαχά
Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο

Σχόλια