To καλοκαίρι που μεγάλωσα.

Το νέο μυθιστόρημα της Κύπριας συγγραφέως Άντρη Αντωνίου, εντάσσεται στη σειρά Big Bang books των εκδόσεων Κέδρος. Πρόκειτα για σύγχρονα μυθιστορήματα που απευθύνονται σε νεαρούς αναγνώστες και τροφοδοτούν το ενδιαφέρον και τους προβληματισμούς τους γύρω από θέματα που τους απασχολούν.

Σύγχρονο και σκληρό το θέμα που πραγματεύεται η συγγραφέας στο συγκεκριμένο βιβλίο.
Και μπορεί ντα πρόσωπα να είναι φανταστικά όμως οι σκηνές που περιγράφονται αποτελούν δυστυχώς την καθημερινή πραγματικότητα πολλών οικογενειών. Η συγγραφέας καταπιάνεται με το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Θύματα, μια μητέρα και δεκατετράχρονη κόρη της, που ζουν και αναπνέουν υπό το βάρος της βίας που ασκεί πάνω τους ο πατέρας της οικογένειας. Βία, λεκτική, συναισθηματική, σωματική. Βία που τσακίζει τα σώματα και τις ψυχές τους. Η Άννα στο κατώφλι της ενήλικης ζωής της, βλέπει τη μητέρα της να υποφέρει και ταυτόχρονα να αρνείται να δώσει λύση στο μαρτύριο της. Βλέπει τη μητέρα της να ελπίζει ότι ο πατέρας θα αλλάξει. Τη βλέπει να πιστεύει τις υποσχέσεις του μετά από κάθε βίαιο ξέσπασμα.
Ο φόβος, οι ενοχές, ο θυμός είναι οι μόνιμοι σύντροφοι του κοριτσιού που αδυνατεί να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει, γιατί ο πατέρας δυνάστης είναι εκεί να της τα τσακίσει κάθε φορά.
Εντυπωσιακή είναι η περιγραφή όχι μόνο των συναισθημάτων της νεαρής έφηβης, αλλά και των μεταπτώσεων της συμπεριφοράς του πατέρα της. Ο άψογος και ατσαλάκωτος στις κοινωνικές του επαφές πατέρας, αρκείται σε μια ελάχιστη, τις περισσότερες φορές ανύπαρκτη αφορμή για να μεταμορφωθεί σε ένα άντρα γεμάτο θυμό, ζήλια, και μίσος.
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως κατάφερνε πάντα να ακροβατεί με τόση ευκολία ανάμεσα σε δυο διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις; Να μεταμορφώνει την απόλυτη λιακάδα σε σύννεφο, τα λόγια αγάπης σε βρισιές, τις αγκαλιές σε ξύλο; Πώς έκανε πάντοτε τα πυροτεχνήματα να καταλήγουν σε πυρομαχικά; “ αναρωτιέται η Άννα...
Οι συγγραφέας αφήνει να φανεί το δυσλειτουργικό περιβάλλον στο οποίο και οι δυο γονείς της Άννας μεγάλωσαν, την βία, την έλλειψη αγάπης και κατανόησης που βίωσαν και που μετέτρεψαν τον ένα της γονιό σε θύτη και τον άλλο σε θύμα. Παράλληλα όμως φέρνει τους πρωταγωνιστές της και κατά συνέπεια τον αναγνώστη, μπροστά στις προσωπικές του ευθύνες και τον καλεί να αναλάβει δράση. 
Η Άννα θα ανεχτεί, θα υπομείνει, θα προσπαθήσει, θα ελπίσει, θα κινδυνεύσει, μέχρι τελικά να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει σωτηρία άλλη στην κατάσταση που βιώνουν από το να ζητήσει βοήθεια. Η συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο της σε όσους νιώθουν εγκλωβισμένοι. Και απλώνει το χέρι δείχνοντας τη διέξοδο που πάντα υπάρχει. Πάντα. Αρκεί να βρούμε το κουράγιο να βαδίσουμε προς τα εκεί. Αρκεί η αγάπη για τη ζωή να γίνει μεγαλύτερη από το φόβο και τον πόνο. Η Άννα θα βρει αυτό το θάρρος και θα αλλάξει τις ζωές τους. Για να μπορέσει να ζήσει όμορφα, απλά, με γαλήνη. Για να μπορέσει να είναι ο εαυτός της χωρίς ο φόβος να σκοτεινιάζει τα όνειρά της. Για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να χτίσει ένα μέλλον προς το οποίο θα μπορεί να βαδίσει με σιγουριά. Κι μακάρι η ιστορία της να βρει ευήκοα ώτα και να γίνει αφορμή και άλλα παιδιά, κι άλλες γυναίκες, να βρουν το θάρρος να μιλήσουν και να λυτρωθούν από τον εφιάλτη της οικογενειακής βίας. 

Συγγραφέας: Άντρη Αντωνίου
Εκδόσεις: Κέδρος

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου